είναι ευτυχισμένος
είπε ναι κάποτε και τώρα κοπιάζει ασταμάτητα
χωρίς όφελος και ελπίδα
μετά τη πτώση του μήλου στο κεφάλι του Νεύτωνα (του ίδιου μήλου που δάγκωσε ο Αδάμ και η Εύα) λύθηκαν όλα τα μυστήρια - φταίει η βαρύτητα
αργότερα βρέθηκαν και άλλες αιτίες (οι θερμοδυναμικοί νόμοι και αυτή η εντροπία)
τα δράματα έχουν παιχτεί όλα, οι τραγωδίες και αυτές – απόμεινε η μπεκετική επανάληψη και οι συμβουλές του Heiner Müller
πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς χαρά, αλλά και χωρίς απελπισία
Γιάννης Σταματίου
Ο Σίσυφος και η ευτυχία
Η performative δουλειά του Γιάννη Σταματίου έχει ως αφετηρία το μυθικό Σίσυφο. Διαπραγματεύεται την τραγικότητά του αδιεξόδου του και σχολιάζει την πολυσημία του. Με βασικό άξονα δράσης την επανάληψη, σε μια πρώτη ανάγνωση πρωταγωνιστεί η ατελέσφορη εργασία, η αφόρητη αστική μοναξιά, η αγωνία της έκφρασης ενός προσωπικού λόγου και η εκλιπούσα ελπίδα. Όλα αυτά οδηγούν τελικά στην υποβολή μιας ματαιότητας που καθιστά τραγικό τον ήρωα μέσα από τη συνειδητοποίηση της πεπερασμένης μοίρας του. Σε ένα δεύτερο επίπεδο η επαναληπτική αυτή δράση παραπέμπει στους ανυπέρβλητους νόμους της φύσης- όπως εξάλλου είναι και αυτή η βαρύτητα που τραβάει το βράχο του Σίσυφου κάτω- , σε μια διαρκώς επικρατούσα αταξία και στην, επιστημονικά συνεπαγόμενη εξ’ αυτής, μη αναστρέψιμη αποστράγγιση της ενέργειας. Άρα σε ένα τέλος – πνευματικό, επικοινωνιακό ή κοσμικό-, η επίγνωση του οποίου καθιστά μοιραία την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η άφεση όμως, λόγω της αδρανούς αποδοχής του πεπρωμένου, αποτελεί την παγίδα του μοιραίου, θέτοντας μέσα στις τρέχουσες πολιτικοοικονομικές συνθήκες —όπου η ματαιότητα έχει αυτοθεσμοποιηθεί— ένα καίριο και ουσιαστικά οντολογικό ερώτημα:
Πρέπει τελικά- όπως αφορίζει ο Καμύ- να θεωρήσουμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο;
Γκέλυ Γρυντάκη